Alles weer onder controle

Een week na de besnijdenis maken we de balans op. Noah heeft toch wel een week nodig gehad om over zijn angst heen te komen. De pijn was duidelijk minder, maar zat nog wel tussen zijn oren. Zeker de eerste dagen was verschonen en badderen een gedoe. Het was gevoelig, vreemd om te zien, hij was bang en we waren elke keer heel wat lawaai, tranen en trappen verder tot zijn broekje/luier uitgetrokken was. Grote en kleine boodschap hield hij liever nog op. Over dat traumaatje moest hij even heen. Tot hij zich er een paar dagen geleden bewust van werd dat het geen pijn meer doet. Wat een openbaring. Mama krijgt nu regelmatig schouderklopjes van Noah ("Mama goed gedaan he? Doet geen pijn meer he?"). Hij is blij dat we hem hebben geholpen met de ingreep. Noah is weer de vrolijke jongen, die lekker liedjes zingt, speelt en zijn eetlust weer terug heeft. Natuurlijk, de komende tijd moet hij nog even rustig aan doen. Maar de situatie is nu weer onder controle.

Besneden

Vorige week donderdag kreeg Noah weer heel veel plaspijn. Eind december was dat begonnen, daarna was het weer wat afgezwakt, maar nu was de pijn meer dan volledig terug. We hebben dan ook een dramatische week gehad. Zielig om dat mannetje zo te zien. Zijn pijngrens werd telkens op de proef gesteld. Hoe verder de dag vorderde, hoe meer pijn Noah kreeg. Hij plaste eigenlijk niet meer, behalve dan als hij sliep. En hij kon er soms ook niet meer van slapen. De huis- en kinderartsen konden ook geen verbetering op de korte termijn aanbrengen. Papa en mama hebben daarom besloten om over te gaan tot besnijdenis. We konden gisteren terecht. Naast de verdoving kreeg Noah ook een kalmerend middel. Hij werd er slaapdronken en lacherig van. In de auto terug zag hij zelfs nog sneeuw (10 graden, regenachtig). De uren erna verliepen beter dan verwacht; geen dramatische pijn of gehuil. Het plassen in zijn luier ging zelfs voor het eerst weer zonder pijn. Alleen bij het verschonen is het nog wat eng. Vandaag ging eigenlijk ook naar omstandigheden goed. Rustig aan doen, luieren, tv kijken en wat met de Lego spelen. En vrijwel geen pijn meer. Hij zingt zijn vrolijke Sinterklaasliedjes weer. Een opluchting.

Stoute en lieve kinderen

Anak nakal en anak baik. Dat onderscheid heeft hij goed van mama geleerd. Oftewel het verschil tussen stoute en lieve kinderen, zoals papa het noemt. Kinderen die tijdens het eten wegrennen van tafel, niet luisteren naar hun papa of mama of juf, die snel boos worden of schreeuwen, pesten, duwen en overal bovenop klimmen en van alles pakken. Dat noemt hij stoute kinderen. Wil Noah stout worden? Nee hoor, daar houdt hij niet van. Noah is lief. Hij was zo lief dat hij zelfs een mooie oranje muts kreeg van juf. Net als de stoute kinderen, die kregen er toevallig ook een. Want juf had heel veel mutsen van het bekende worstenmerk. Dit weekend kon die lieve Noah goed zorgen voor papa en mama. Die hadden een griepje en Noah was gezond. Dus ging hij netjes zijn eigen speelgoed opruimen en helpen met afwassen en stofzuigen.

Medeleven

Vrijdag kwam papa thuis van zijn werk. Papa had geen leuk nieuws want de dokter had gezien dat tante Marjon heel ziek is in haar borst. Mama had ook geen leuk nieuws want oma 'nenek' in Indonesie was gevallen, lag nu in het ziekenhuis en kon niet meer bewegen. Wat een nieuws op een dag. Mama was natuurlijk verdrietig. Noah wist gelijk wat er moest gebeuren: "Papa jas uit, mama knuffel en zoentje geven, papa andere kleren aantrekken, mama weer knuffel geven en papa even eten". "Mama niet huilen hoor, mama niet verdrietig ja, papa komt zo aan". Een kind van drie. Feilloos voelt hij de situatie aan. En kan hij je weer even opbeuren.