Wat een week. De dagen begonnen meestal goed, maar hoe verder de dag vorderde, hoe meer plas Noah ging ophouden. De potjes bleven meestal leeg. En met een volle blaas weet je aan het einde van de dag niet meer hoe je zitten of lopen moet. Het was zielig om te zien. Pijn, huilen, drentelen. Door de plaspijn wilde hij ook al dagen lang zijn grote boodschap niet meer doen, wat er weer toe leidde dat Noah heel weinig wilde eten en ook buikpijn kreeg. Dat zijn geen leuke dagen. De huisarts wilde vrijdag de cyclus doorbreken en gaf hem laxeermiddel. Tjonge, dat luchtte op. Het leek wel een bevalling. Plotseling ging hij er ook weer door plassen. We weten nog niet of de plaspijn definitief weg is, maar het ergste lijkt voorbij. En sinds deze week waarderen we een gevuld plaspotje weer enorm. Een Kerstgeschenk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.