Op een zaterdag gingen we naar Groningen. Papa wilde een proefritje maken met een nieuwe auto. De huidige auto was nog goed, maar hadden we al vele jaren en kreeg wel steeds vaker gebreken. We waren al aan de rammeltjes en piepen gewend. Noah vond het wel een hele lange rit naar het Noorden van het land. Maar ja, daar hadden ze wel een auto zoals wij die wilden en tegen een scherpe prijs. Noah vond het een hele mooie auto, die ook lekker reed. Papa heeft hem gekocht. Een cadeautje voor mama's verjaardag? Dat klinkt wel leuk. Ze zouden hem op de 29e komen brengen bij ons thuis. Noah vond het super spannend en wilde er heel graag bij zijn. Samen hadden we het weekend nog de huidige auto gewassen, leeg gemaakt en gestofzuigd. Die werd ingeruild. Noah was er in al die jaren aan gehecht geraakt en vond het moeilijk om afscheid te nemen van deze auto. Helaas toen de nieuwe auto bezorgd werd, was Noah er niet bij. Uit school bleek dat hij zijn huissleutel vergeten was, mama was hij misgelopen en papa hoorde hem boven niet kloppen. Daarom was hij bij buurvrouw beland. Toen papa de auto ging ophalen, was Noah er niet. Achteraf baalde Noah als een stekker. Maar goed, hij ging wel samen met papa het eerste ritje thuis met de nieuwe auto maken. Wat een leuke auto, hij kon zelfs automatisch inparkeren. Noah zijn mond viel open van verbazing toen papa niet zelf aan het stuur draaide. Nou ja, we hopen er nog lang plezier van te hebben. Aan Noah zal het niet liggen. Wat die week wel enorm schrikken was, was dat onze neef Fasha plotseling was overleden in Indonesie. Ondanks de afstand hadden een goede band met hem. Helaas was hij ernstig ziek geworden, maar we dachten dat het wel weer beter zou gaan. Toch niet. Noah had het er zelfs op school nog wel moeilijk mee, begrepen we van de leerkrachten. Het is ook nogal wat als een jongen van 22 jaar er plotseling niet meer is.
